Οι πιο δύσκολες και διεφθαρμένες εκλογές στη σύγχρονη ιστορία του κόσμου

Πολλές εκλογές από όλο τον κόσμο χαρακτηρίστηκαν από περιπτώσεις νοθείας και απάτης. Η ψηφοφορία είναι η διαδικασία παρεμβολής στις εκλογές είτε για να κερδίσετε ως υποψήφιο είτε για να χάσετε έναν αντίπαλο. Το εργαλείο περιλαμβάνει την αύξηση του ποσοστού ψήφου του προτιμώμενου υποψηφίου ή τη μείωση των ψήφων του αντιπάλου. Οι χώρες έχουν διαφορετικούς νόμους που διέπουν την εκλογική διαδικασία και παραβίαση ή παράβαση τέτοιων νόμων συνήθως ισοδυναμεί με απάτη ή εκλογική απάτη. Από τη ναζιστική Γερμανία έως την υποσαχάρια Αφρική του 21ου αιώνα, αυτές είναι μερικές από τις πιο διεφθαρμένες εκλογές των τελευταίων 90 ετών.

10. Πυρόσβεση και Ενεργητική Πράξη, Γερμανία, 1933

Ο Αδόλφος Χίτλερ έπεισε τον Γερμανό Πρόεδρο Paul von Hindenburg ότι το Κοινοβούλιο χρειάστηκε να διαλυθεί την πρώτη του μέρα ως καγκελάριος της Γερμανίας. Η κατασκευή τροποποιήθηκε για να δώσει στον Χίτλερ και στο υπουργικό συμβούλιο του την εξουσία να εκδίδει νόμους χωρίς να συμμετέχει το Ράιχσταγκ. Η πράξη εξουσιοδότησης έδωσε επίσης στον Χίτλερ τις εξουσίες της ολομέλειας και κατάργησε τις περισσότερες πολιτικές ελευθερίες. Η εξουσιοδότηση εκδόθηκε από το Ράιχσταγκ, όπου απειλούνταν τα μη-ναζιστικά μέλη, ψηφίζοντας έτσι την πράξη ενάντια στις επιθυμίες τους. Μόνο ορισμένοι από τους σοσιαλδημοκράτες ψήφισαν κατά της πράξης επειδή κρατήθηκαν μακριά.

9. Ρουμανικές Γενικές Εκλογές του 1946

Οι γενικές εκλογές του 1946 στη Ρουμανία πραγματοποιήθηκαν στις 19 Νοεμβρίου με επίσημη επίδοση που έδωσε νίκη στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ρουμανίας (PCR) και τους συμμάχους του στο εσωτερικό της BPD. Η BPD κέρδισε επίσης την πλειοψηφία των εδρών στο κοινοβούλιο (348). Ωστόσο, οι πολιτικοί σχολιαστές κατηγόρησαν το BPD ότι κέρδισε μέσω τακτικών εκφοβισμού και εκλογικών αδικημάτων. Πολλοί ερευνητές ισχυρίστηκαν ότι το κόμμα κέρδισε με 48% και όχι το 80% όπως ισχυρίστηκε και δεν ανταποκρίθηκε στην απαίτηση σχηματισμού της κυβέρνησης. Οι εκλογές του 1946 συγκρίθηκαν με άλλες λανθασμένες εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στο τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου στις χώρες που συγκρότησαν το ανατολικό μπλοκ. Η βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε επίσης να αναγνωρίσει τα αποτελέσματα.

8. Φιλιππινέζικες γενικές εκλογές υπό τον Φερδινάντ Μάρκο, 1965-1986

Ο Φερντιντάν Μάρκος ήταν πολιτικός της Φιλιππίνων που κυβέρνησε τη χώρα από το 1965 ως το 1986. Κυβέρνησε ως δικτάτορας με την κυβέρνησή του να χαρακτηρίζεται από περιστατικά διαφθοράς και βιαιότητας. Έβαλε τη χώρα σε στρατιωτικό νόμο το 1972, σίγασε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και χρησιμοποίησε βία εναντίον εκείνων της αντιπολίτευσης. Το 1965, ο Μάρκος κέρδισε τις εκλογές για να γίνει ο 10ος πρόεδρος των Φιλιππίνων. Το 1969 κέρδισε και πάλι τις εκλογές που σηματοδότησαν την έναρξη της δικτατορίας του. Το 1978, οι πρώτες επίσημες εκλογές διεξήχθησαν από το 1969. Ωστόσο, ο Lakas ng Bayan δεν κέρδισε καθόλου έδρα παρά την υποστήριξη του κοινού και μια εμφανή νίκη. Η αντιπολίτευση τότε μποϊκοτάρει τις προεδρικές εκλογές του 1981, τις οποίες κέρδισε ο Marcos με περιθώρια ψηφοφορίας πάνω από 16 εκατομμύρια. Στις εκλογές του 1986, η χώρα συνενώθηκε πίσω από τον Corazon Aquino, ο οποίος ήταν επικεφαλής του Ηνωμένου Εθνικιστικού Δημοκρατικού Οργανισμού. Η Επιτροπή για τις Εκλογές δήλωσε ότι ο Μάρκος είναι ο νικητής παρά τη νίκη του Ακουίνιο με πάνω από 700.000 ψήφους. Η Aquino, οι υποστηρικτές της και οι διεθνείς παρατηρητές απέρριψαν το αποτέλεσμα που οδήγησε σε μια επανάσταση που ανάγκασε τον Marcos να εξοριστεί το 1986.

7. Γενικές εκλογές του Ηνωμένου Βασιλείου, Μπέρμιγχαμ και Hackney, 2001 και 2005

Οι γενικές εκλογές του Ηνωμένου Βασιλείου πραγματοποιήθηκαν στις 7 Ιουνίου 2001, για να εκλέξουν τα μέλη της κοινής κατοικίας. Το Εργατικό Κόμμα επανεκλέχθηκε με ένα αποτέλεσμα κατολίσθησης που υπέστη μόνο καθαρή απώλεια πέντε εδρών. Οι εκλογές ήταν βασικά ένα αντίγραφο των εκλογών του 1997, όταν το Εργατικό Κόμμα έχασε μόνο έξι έδρες. Το πάρτι ήταν δημοφιλές λόγω της ισχυρής οικονομίας και της πτώσης της ανεργίας. Οι εκλογές χαρακτηρίστηκαν από χαμηλή προσέλευση των ψηφοφόρων για πρώτη φορά κάτω από το 60%. Κατά τη διάρκεια της εκλογής του Sharron Storer, ένας από τους κατοίκους του Μπέρμιγχαμ επέκρινε τον πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ μπροστά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης σχετικά με τους όρους των Εθνικών Υπηρεσιών Υγείας. Το περιστατικό που συνέβη στις 16 Μαΐου 2001, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Μπλερ στο νοσοκομείο της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Μπέρμιγχαμ, μεταδόθηκε ευρέως επειδή δεν μπορούσε να βρεθεί επιπλέον κρεβάτι για το σύντροφο του Σάρρον στο νοσοκομείο.

6. Δημοτικές εκλογές και εκλογές της ΕΕ, Μπέρμιγχαμ, Ηνωμένο Βασίλειο, 2004

Οι δημοτικές εκλογές και οι εκλογές της ΕΕ διεξήχθησαν στις 15 Ιουλίου 2004. Η αποκοπή κλήθηκε μετά την παραίτηση του Terry Davis μετά το διορισμό του ως Γενικού Γραμματέα του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η περιοχή είχε κυριαρχείται από το Εργατικό Κόμμα και δεν ήταν έκπληξη όταν ο Liam Byrne, ο οποίος αγωνιζόταν σε Εργατικό Κόμμα, κέρδισε το κάθισμα. Ωστόσο, το κάθισμα έγινε περιθωριοποιημένο, επειδή κέρδισε με πολύ μειωμένη πλειοψηφία. Οι επιλεκτικές εκλογές αμφισβητήθηκαν σθεναρά τόσο από τον Εργατικό Κόμμα όσο και από τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες, και οι δύο κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο τις βρώμικες πολιτικές και τα κόλπα.

5. Σερβικές Γενικές Εκλογές του 1996 και του 2000

Οι γενικές εκλογές στη Σερβία διεξήχθησαν στις 3 και 16 Νοεμβρίου 1996. Οι εκλογές αμφισβητήθηκαν από τα κόμματα τόσο στη Σερβία όσο και στο Μαυροβούνιο με τον συνασπισμό του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Σερβίας και των εταίρων του που αναδύονται ως το μεγαλύτερο μπλοκ στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο. Η αντιπολίτευση πραγματοποίησε αρκετές διαμαρτυρίες σε ολόκληρο τον νομό σε απάντηση στην εκλογική απάτη που επιχείρησε ο Πρόεδρος Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Οι εκλογές του 2000 πραγματοποιήθηκαν στις 24 Σεπτεμβρίου 2000 και ήταν οι πρώτες ελεύθερες εκλογές της χώρας από το 1992. Τα αρχικά αποτελέσματα έδειξαν ότι ο υποψήφιος της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, Βόισλαβ Κοστούνιτσα, οδήγησε τον καθιερωμένο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, αλλά ήταν μικρότερος από το 50, 01% εκλογές. Ωστόσο, ο Βόισλαβ επέμεινε ότι δεν ήταν μόνο κορυφαίος αλλά είχε ξεπεράσει και το όριο. Η αυθόρμητη βία διαλύθηκε για να υποστηρίξει τον Βόισλαβ να αναγκάσει τον Μιλόσεβιτς να παραιτηθεί στις 7 Οκτωβρίου 2000, παραχωρώντας την ήττα. Οι ψηφοφορίες αργότερα αναθεωρήθηκαν αποδεικνύοντας ότι ο Βόισλαβ ισχυρίζεται ότι είναι αλήθεια.

4. Γενικές Εκλογές της Ουγκάντα ​​το 2006

Οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές της Ουγκάντα ​​πραγματοποιήθηκαν στις 23 Φεβρουαρίου 2006. Ο πρώην πρόεδρος Yoweri Museveni έτρεξε για επανεκλογή σε εθνικό κίνημα αντίστασης με τον κύριο αντίπαλό του, τον Kizza Besigye που διεξήχθη στο φόρουμ για τη δημοκρατική αλλαγή FDC). Με τέσσερις μήνες μέχρι τις εκλογές, ο Besigye συνελήφθη με την κατηγορία της προδοσίας. Η σύλληψη οδήγησε σε βία και ταραχές στην Ουγκάντα. Ο Museveni κέρδισε τις εκλογές με 59% των ψήφων, ενώ ο Besigye συγκέντρωσε το 37%. Το NRM, το κόμμα του Museveni, κέρδισε επίσης την πλειοψηφία των εδρών στις βουλευτικές εκλογές. Η αντιπολίτευση υπό την ηγεσία του Besigye διαμαρτυρήθηκε για τα αποτελέσματα στην Καμπάλα ενώ το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε το αίτημα για απόρριψη της ψηφοφορίας παρά την πλειοψηφία του κύκλου που παραδέχθηκε ότι υπήρξαν εκλογικές παρατυπίες. Οι εκλογές χαρακτηρίστηκαν από διαμάχες με την κυβέρνηση που κατηγορείται ότι εκφοβίζει τους ηγέτες της αντιπολίτευσης είναι οι υποστηρικτές τους, συμπεριλαμβανομένων των συλλήψεων και της κράτησης.

3. Γενικές Εκλογές Κένυας του 2007

Οι γενικές εκλογές της Κένυας πραγματοποιήθηκαν στις 27 Δεκεμβρίου 2007, για να εκλέξουν τον πρόεδρο, τους βουλευτές και το τοπικό συμβούλιο. Οι προεδρικές εκλογές ήταν ένας αγώνας μεταξύ του Kibaki και του αρχηγού της αντιπολίτευσης Raila Odinga. Οι εκλογές χαρακτηρίστηκαν από εθνική εχθρότητα, ενώ ο Kibaki οδήγησε τον κυρία Kikuyu ενώ η Raila δημιούργησε μια ευρύτερη βάση συγκεντρώνοντας πέντε μεγάλες φυλές. Παρά τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι η Raila είχε σημαντική υποστήριξη σε όλη τη χώρα, ο Kibaki ανακηρύχθηκε νικητής με το 46% των ψήφων, ενώ η Raila συγκέντρωσε το 44%. Ωστόσο, το κόμμα της Odinga κέρδισε την πλειοψηφία των εδρών στην εθνική συνέλευση. Ο Οντινγκ και οι υποστηρικτές του αμφισβήτησαν τα αποτελέσματα λαμβάνοντας υπόψη ότι η Odinga είχε κερδίσει την πλειοψηφία των ψήφων σε έξι από τις οκτώ επαρχίες. Επίσης, κάποια βάση υποστήριξης του Kibaki είχε καταγράψει ποσοστό συμμετοχής ψηφοφόρων πάνω από 100%. Ο Κίμπακι ορκίστηκε βιαστικά στις 30 Δεκεμβρίου 2007. Η βία ξέσπασε αμέσως, καθώς τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν, οδηγώντας σε εθνοτικές συγκρούσεις. Η βία έχασε περισσότερους από 1300 νεκρούς και 600.000 εκτοπισμένους. Η Raila και η Kibaki αργότερα θα σχηματίσουν κυβέρνηση συνασπισμού με τον Ονίνγκα ως πρωθυπουργό.

2. Ρουμανικές προεδρικές εκλογές του 2014

Οι ρουμανικές προεδρικές εκλογές του 2014 πραγματοποιήθηκαν σε δύο γύρους. Στον πρώτο γύρο που διεξήχθη στις 2 Νοεμβρίου 2014, δύο υποψήφιοι από τους 14 είχαν δικαίωμα ψήφου, επειδή κανένας από τους υποψηφίους δεν έλαβε περισσότερο από το 50% των ψήφων. Ο Βίκτορ Πόντα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και ο Κλάους Ιωάννης του Εθνικού Φιλελεύθερου Κόμματος (PNL). Ένας δεύτερος γύρος είχε προγραμματιστεί για τις 16 Νοεμβρίου 2014, ενώ το συνταγματικό δικαστήριο επιβεβαίωσε τα αποτελέσματα των εκλογών και επικύρωσε την εκλογή του κ. Klaus Iohannis ως προέδρου. Οι εκλογές σηματοδοτήθηκαν από διαμαρτυρίες με ψηφοφόρους στο εξωτερικό που εξέφρασαν δυσαρέσκεια για τη διαδικασία ψηφοφορίας και ζήτησαν να παραταθεί η ψηφοφορία μετά τις 9 μ.μ. Το τελικό αποτέλεσμα θεωρήθηκε έκπληξη επειδή ο Ponta ήταν το σαφές φαβορί πριν από τον δεύτερο γύρο. Οι εκλογές χαρακτηρίστηκαν επίσης από καταγγελίες εκλογικής δωροδοκίας με τη διανομή τροφίμων σε περισσότερους από 6, 5 εκατομμύρια ανθρώπους κατά τη διάρκεια εκστρατειών. Ο αναπληρωτής του Victor Ponta κατηγορήθηκε επίσης για παράνομη πείθωση των ψηφοφόρων στη Μολδαβία να ψηφίσουν για τον Ponta. Η ψηφοφορία χαρακτηρίστηκε επίσης από τους ψηφοφόρους της Διασποράς που διαμαρτύρονται γύρω από εκλογικά τμήματα στο Παρίσι, το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη και τη Μαδρίτη.

1. Τουρκικές Γενικές Εκλογές του 2015

Οι 24 γενικές τουρκικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν στις 7 Ιουνίου 2015, με τα τέσσερα μεγάλα πολιτικά κόμματα να εμφανίζονται με ποικίλα αποτελέσματα. Το τότε κυβερνών κόμμα, Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), έχασε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, συγκεντρώνοντας μόνο το 40, 9% των ψήφων. Άλλα κόμματα που συμμετείχαν στις εκλογές ήταν το Δημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), το Εθνικιστικό Κίνημα (MHP) και το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα (HDP). Ωστόσο, οι αντιπαραθέσεις επισκίασαν τις εκλογές πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη δήλωση των αποτελεσμάτων. Κατά τη διάρκεια εκστρατειών, ο πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, κατηγορήθηκε ότι σκοπεύει να διαπράξει εκλογική απάτη και πολλές παρατυπίες. Οι ανωμαλίες περιελάμβαναν τη χρήση κρατικών πόρων από το AKP, λάθος δεδομένα ψηφοφόρων, μεροληπτική συμπεριφορά των μέσων ενημέρωσης και εκφοβισμό. Οι κατηγορίες αυτές οδήγησαν στην πολιτική βία και βανδαλισμό, ιδίως των περιουσιών των υποψηφίων. Το Ανώτατο Εκλογικό Συμβούλιο κατηγορήθηκε επίσης για την εκτύπωση υπερβολικών ψηφοδελτίων που δημιουργούν περαιτέρω διαμάχες. Η διαδικασία ψηφοφορίας χαρακτηρίστηκε από πολυάριθμες παραπτώσεις. Στις 3 Ιουνίου 2015, η ομάδα παρακολούθησης εκλογών εθελοντών και άλλες ομάδες παρακολούθησης εκλογών υποστήριξαν ότι τα κόμματα είχαν καταγράψει πρόσθετες ψήφους που οδήγησαν στην άσκηση πολιτικής βίας μέσω της χώρας. Το αποτέλεσμα των εκλογών παρήγαγε το πρώτο κοινοβουλευτικό κοινοβούλιο με το ΑΚΡ να συγκεντρώνει 40, 9%, το CHP 25%, το MHP 16, 3% και το 13, 1% το HDP. Οι συνομιλίες για τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης συνασπισμού έσπασαν αρκετές φορές με το AKP να ευνοεί την πρόωρη εκλογή, η οποία τελικά πραγματοποιήθηκε την 1η Νοεμβρίου 2015.