Χειμερινές Ολυμπιακές Αγώνες: Σκελετός

Ο αγωνιστικός σκελετός είναι ένα χειμερινό αθλητικό άθλημα που περιλαμβάνει έναν αθλητή που ολισθαίνει κάτω από μια απότομη πίστα με το κεφάλι κάτω σε ένα έλκηθρο. Τα έλκηθρα έχουν οστεώδη, σκελετική εμφάνιση εξ ου και το όνομα Skeleton. Το άθλημα εξακολουθεί να αναφέρεται με το αρχικό του όνομα, tobogganing, σε πολλές χώρες. Σε αντίθεση με άλλα χειμερινά σπορ όπως το luge και bobsleigh, στον σκελετό μόνο ένας αθλητής αγωνίζεται σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ο αγώνας αρχίζει με τον αθλητή που τρέχει από την αρχή της πίστας πάγου πριν αρχίσουν να ολισθαίνουν στα έλκηθρα τους. Τα έλκηθρα πρέπει να είναι κατασκευασμένα από χάλυβα, ωστόσο, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί πλαστικό για να γίνει η βάση του έλκηθρου. Στην πλευρά των έλκηθρων υπάρχουν χειρολαβές και προφυλακτήρες για την ενίσχυση της ασφάλειας του αθλητή κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Ιστορία του Χειμερινού Ολυμπιακού Σκελετού

Το Skeleton ασκήθηκε για πρώτη φορά από τους Άγγλους στρατιώτες το 1882. Οι βρετανοί στρατιώτες έχτισαν μια διαδρομή για toboggan με καμπύλες και στροφές ανάμεσα στις πόλεις Davos και Klosters, τις οποίες χρησιμοποιούσαν για να αγωνιστούν εναντίον τους. Οι κύριοι William Bulpett και Casper Badrutt δημιούργησαν μια διαδρομή Cresta το 1884. Το ¾ μίλι Cresta Run κατασκευάστηκε το 1884, ανάμεσα στις πόλεις St Moritz και Celerina. Το τρέξιμο της Cresta έχει δέκα στροφές και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα. Στην πραγματικότητα, το τρέξιμο Cresta χρησιμοποιήθηκε στους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928 και του 1948.

Το 1887, το πρώτο τένις με κεφαλή εισήχθη από τον κ. Cornish και προσαρμόστηκε από πολλούς άλλους δρομείς. Το 1892, ο LP Child σχεδίασε το πρώτο έλκηθρο σαν σκελετό. Μέχρι το 1905, το άθλημα ασκήθηκε κυρίως στην Ελβετία. Η Διεθνής Ομοσπονδία Ομορφιάς και Τοματολογίας ιδρύθηκε το 1923 για να εξυπηρετήσει και να διευθύνει τον σκελετό. Αν και το άθλημα εξακολούθησε να εξαπλώνεται, δεν προστέθηκε στον κατάλογο των Ολυμπιακών αθλημάτων μέχρι το 2002. Μετά το 2002, η δημοτικότητα του σκελετού αυξήθηκε με ορισμένες χώρες των οποίων το κλίμα δεν μπορεί να επιτρέψει τη δημιουργία πάγου και στο αθλητισμό.

Κανόνες Σκοποβολής

Για έναν αθλητή που συμμετέχει σε αγώνες σκελετού, αυτός ή αυτή πρέπει να έχει ένα αλπικό κράνος που αποτελείται από ένα προστατευτικό σαγόνι, σφιχτά κοστούμια αγωνιστικά, προστατευτικά γυαλιά, μαξιλαράκια αγκώνων και ώμων, παπούτσια και ένα έλκηθρο. Το μέγιστο βάρος της έλκυσης πρέπει να είναι 43 κιλά για τους άνδρες και 35 κιλά για τις γυναίκες. Το συνδυασμένο βάρος του αθλητή και του αγωνιστικού εξοπλισμού δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 115 kg για τους άνδρες και τα 92 kg για τις γυναίκες. Αν το βάρος υπερβεί το μέγιστο βάρος, το βάρος του έλκηθρου των ανδρών μειώνεται στα 33 κιλά και το βάρος των γυναικών έλκηθρο μειώνεται στα 29 κιλά. Ωστόσο, για να επιτευχθεί το μέγιστο βάρος, οι αθλητές επιτρέπεται να προσθέσουν βάρη έρματος. Ο αθλητής αναμένεται να διασχίσει τη γραμμή τερματισμού ενώ βρίσκεται ακόμη στο έλκηθρο. Ωστόσο, επιτρέπεται να εγκαταλείψουν τα έλκηθρα λίγο νωρίτερα πριν τη γραμμή τερματισμού και να τραβήξουν ή να τα σπρώξουν.

Ο σκελετός καταρρέει

Ο αγωνιστικός σκελετός μπορεί να είναι επικίνδυνος και σε μερικές περιπτώσεις έχει προκαλέσει απώλεια ζωής. Η ταχύτητα με την οποία κινούνται οι δρομείς μπορεί να προκαλέσει θανατηφόρα ατυχήματα. Ο Nodar Kumaritashvili, ένας αθλητής με βάση τη Γεωργία, έχασε τον έλεγχο κατά την εκπαίδευση και χτύπησε αντικείμενα από χάλυβα. Αυτός υπέστη σοβαρούς τραυματισμούς και αργότερα υπέκυψε σε θάνατο. Άλλοι θάνατοι που προκλήθηκαν από το άθλημα περιλαμβάνουν τον Ross Milne και τον Kazimierz Kay-Skrzypeski το 1964 και τον Nicholas Bochatay το 1992.