Τι είναι η μεταφύτευση;
Η φράση μεταφύτευση χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1947 από τον Fernando Ortiz, κουβανό ανθρωπολόγο που χρησιμοποίησε τον όρο για να δηλώσει τη σύγκλιση και τη συγχώνευση των πολιτισμών. Ο όρος περιλαμβάνει την εξέλιξη από τον έναν πολιτισμό στον άλλο, την απόκτηση μιας άλλης κουλτούρας, καθώς και την επακόλουθη εμφάνιση ενός νέου πολιτισμικού φαινομένου. Η διαπολιτισμικότητα μπορεί να προκύψει από την αποικιοκρατία, ιδιαίτερα στην μεταποικιακή περίοδο όπου οι αυτόχθονες άνθρωποι αγωνίζονται να αποκτήσουν εκ νέου την αίσθηση της ταυτότητάς τους. Ο Ortiz επεσήμανε το καταστρεπτικό αποτέλεσμα της ισπανικής αποικιοκρατίας του εγγενούς πληθυσμού της Κούβας, χαρακτηρίζοντάς τον ως «αποτυχημένη μετανάστευση».
Το πεδίο της μεταφύτευσης
Η διαπολιτισμική συμπεριλαμβάνει την πολυπολιτισμικότητα, το διαφυλετικό γάμο, τις εθνοτικές συγκρούσεις και τον πόλεμο, τον ρατσισμό, τον πολιτισμό και άλλα πλαίσια που αφορούν περισσότερους από έναν πολιτισμούς. Η έννοια αυτή αντιπροσωπεύει μια πτυχή των ανθρώπινων γεγονότων και των παγκόσμιων φαινομένων. Η ιστορία έχει επιδείξει ότι η διαδικασία της μετανάστευσης συχνά ξεκινά με συγκρούσεις. Οι οριακές εντάσεις είναι μια πρωταρχική ώθηση για συγκρούσεις, όπου οι κοινότητες μπορούν να μετατραπούν σε εχθρικές μεταξύ τους, εάν εμπλακούν αρκετά κοντά ο ένας στον άλλο. Μια ομάδα ατόμων θα επιδιώξει στη συνέχεια να φέρει ειρηνικά ψηφίσματα, εξυπηρετώντας τους ως διαμεσολαβητές. Τα ψηφίσματα διευκολύνουν τη συνύπαρξη που επιφέρει τη συγχώνευση των πολιτισμών. Τα εμπόδια στην εθνοσυνέλευση δεν είναι βαθιά, καθώς η γλώσσα, που είναι το κύριο θέμα, μπορεί να ξεπεραστεί σε μία γενιά. Η διαπολιτισμική έχει γίνει πολύπλοκη στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, δεδομένης της ύπαρξης των πολυάριθμων στρωμάτων αφαίρεσης που χαρακτηρίζουν τις καθημερινές εμπειρίες. Η Elizabeth Kath προτείνει ότι δεν μπορούμε πλέον να δούμε τη διαδικασία μόνο σε σχέση με πρόσωπο με πρόσωπο στην παγκόσμια εποχή, καθώς πρέπει να εξετάσουμε τα πολλαπλά στρώματα των αλληλεπιδράσεων που αντλούνται από τις αλληλεπιδράσεις πρόσωπο με πρόσωπο. Ο Kath ονομάζει αυτό το φαινόμενο στρώματα μεταφύτευσης.
Οι φάσεις της μετάφρασης
Η μετάλλαξη ως διαδικασία αποτελείται από τέσσερις φάσεις: σύλληψη, συμβιβασμό, προσαρμογή και αυτοπεποίθηση. Η πρώτη φάση περιλαμβάνει τη σύλληψη από τον καταπιεστή. Ενώ απεικονίζει αυτή τη φάση, ο Ortiz χρησιμοποίησε το παράδειγμα του λευκού κύριου υποδουλωμένου μαύρου ατόμου ενάντια στη θέλησή του. Ο άσπρος δάσκαλος, ο οποίος προσυπογράφει τον εθνοκεντρισμό, βλέπει την κουλτούρα του μαύρου προσώπου ως κατώτερη και συνεχίζει να τα αντιμετωπίζει ως υποκείμενα. Η δεύτερη φάση περιλαμβάνει συμβιβασμούς. Το μαύρο θέμα σε αυτό το στάδιο κάνει κάποιες προσαρμογές στους τρόπους τους για να αποφύγει την τιμωρία ενώ ο λευκός κύριος προσαρμόζεται στο νέο περιβάλλον. Η περίοδος προσαρμογής είναι το τρίτο στάδιο. Αυτή η φάση απεικονίζεται καλά στη δεύτερη γενιά των υποδουλωμένων στην Αμερική. Το θέμα σέβεται την εξουσία των ανωτέρων του, από τη μία πλευρά, αλλά εξακολουθεί να αγανακτεί την καταπίεση που του έχει επιβληθεί. Το θέμα συνεχώς αγωνίζεται να βρει την ισορροπία μεταξύ περιφρόνησης και σεβασμού. Τα υποδουλωμένα άτομα δεν έχουν την ελευθερία να πολεμήσουν το σύστημα και έτσι αρχίζουν να υιοθετούν τα έθιμα και τη γλώσσα του λευκού πλοιάρχου. Η τέταρτη φάση είναι αυτοεπιβεβαίωση όπου, αν και ο μαύρος έχει υιοθετήσει άλλα έθιμα, είναι περήφανος για την κληρονομιά του και επιτυγχάνει αξιοπρέπεια. Η διαπολιτισμική συνεργασία αυξάνεται ακόμη περισσότερο, αν και εξακολουθούν να υπάρχουν περιπτώσεις προκαταλήψεων. Ο Ortiz οραματίστηκε μια πέμπτη φάση που ονομάζεται ενσωμάτωση όπου η κοινωνία ήταν πολιτιστικά ολοκληρωμένη και οι φυλετικοί παράγοντες δεν θα είχαν καμία διαχωριστική δύναμη.
Οι προκλήσεις της εθνοσυνέλευσης
Ο εθνοκεντρισμός παραμένει το κύριο εμπόδιο στην εθνοσυνέλευση. Η ιδέα υποδηλώνει τη διαδικασία της κρίσης μιας κουλτούρας μέσω των φακών του καθενός. Το άτομο θα συμπεράνει πιο συχνά ότι ο πολιτισμός τους είναι ανώτερος από άλλους πολιτισμούς. Η θρησκεία και το έθιμο είναι μερικά από τα εθνοκεντρικά διαχωριστικά. Σε πολλές περιοχές, οι εθνοτικές διαιρέσεις περιλαμβάνουν δύο ξεχωριστές ομάδες, με το καθένα να βλέπει το άλλο ως ξένο. Ο ισχυρισμός όμως έχει αμφισβητηθεί από πολλούς που θεωρούν το δυαδικό ως την εξαίρεση ενώ ο κανόνας είναι πιο δυναμικός. Η θρησκεία, εκτός από την ιδιαιτέρως προσωπική της φύση, είναι μια συνημμένη πτυχή του πολιτισμού, αν και δεν είναι απόλυτα συνεπής με την εθνική ταυτότητα. Οι περισσότερες κοσμοπολίτικες κοινωνίες έχουν τη θρησκεία ως πολιτική, κοινωνική, πνευματική και χρηστική άποψη της ζωής τους, τουλάχιστον από την άποψη των πληθυσμών βυθισμένων πολιτισμών. Η ίδια η ιδέα της εθνικότητας και των σχετικών διακρίσεων είναι ασυμβίβαστη με τις έμφυτες έννοιές τους. Οι γλώσσες θεωρούνται σημαντική συνιστώσα της εθνικότητας στις περισσότερες κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης. Ωστόσο, οι Ευρωπαίοι είναι πιο συχνά από ό, τι πολλούς, και μπορεί να κατηγοριοποιήσουν άλλους ανθρώπους από την εθνότητα τους. Οι πρακτικοί τρόποι διακρίσεως των πολιτισμών έχουν ομοιότητες με τις τάσεις του εθνοκεντρισμού. Η πολιτιστική και πολιτική σημασία των εθνικών και περιφερειακών γλωσσών διατηρείται δεδομένου ότι αυτοί οι πολυγλωστικοί χρησιμοποιούν τη δεσπόζουσα γλώσσα των περιοχών που επισκέπτονται. Οι Τάταροι-Μογγολικοί άποικοι που καταλαμβάνουν την Τάιγκα στην προρωσική Σιβηρία αναγνωρίζουν ως επί το πλείστον τους γηγενείς ομιλητές των τουρκικών γλωσσών ως έναν από τους "δικούς τους ανθρώπους" "και θεωρούσαν άλλες μη τουρκοκυπριακές ομάδες ως" ξένους ". Αυτή η αντίληψη ακολουθήθηκε παρά τις γηγενείς κοινότητες που είχαν το ίδιο επίπεδο υλικής κουλτούρας καθώς και μοιράζονταν πολλή πρωτόγονη κουλτούρα με εκείνες τις φυλές που ήταν ξένες στους Τάταρ-Μογγόλους οι οποίοι ήταν Μουσουλμάνοι-Βουδιστές.
Σύγχρονη μεταφύτευση ημέρας
Η απομόνωση των πολιτισμών μειώνεται στη σύγχρονη εποχή. Διαφορετικές πολιτιστικές ομάδες αλληλεπίδρασαν λιγότερο από ό, τι συμβαίνουν σήμερα, λόγω παραγόντων όπως η μεγαλύτερη ξηρά που δεν κατοικήθηκε, η λιγότερο αποτελεσματική επικοινωνία και μεταφορά και ο μικρότερος παγκόσμιος πληθυσμός. Η διαπολιτισμικότητα πραγματοποιήθηκε πάντοτε στην ιστορία, ωστόσο, σε ποικίλους βαθμούς. Η διαδικασία έγινε σε μεγάλη κλίμακα κατά τη διάρκεια της αποικιοποίησης, καθώς οι Ευρωπαίοι επιβεβαίωσαν τις αξίες και τις παραδόσεις τους στις περιοχές που κατείχαν. Ορισμένες χώρες της Νότιας Αμερικής, για παράδειγμα, χρησιμοποιούν ισπανικά σε διαφορετικό βαθμό ως αποτέλεσμα της ισπανικής κατάκτησης. Ο Χριστιανισμός κατέχει επίσης εξέχουσα θέση στην περιοχή λόγω αυτής της κατάκτησης. Η παγκοσμιοποίηση γίνεται σήμερα πιο εμφανής και οι διαφορετικοί πολιτισμοί δεν ήταν ποτέ τόσο οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά συνυφασμένοι με ό, τι έχουν τα τελευταία χρόνια. Ένα σύγχρονο παράδειγμα διαπολιτισμικότητας στη σύγχρονη εποχή είναι ο πολλαπλασιασμός των αμερικανικών πολιτιστικών αξιών σε άλλες περιοχές του κόσμου σε διάφορες πτυχές, όπως η γλώσσα, το φόρεμα και η μουσική. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν γίνει ο σύγχρονος παράγοντας της διαπολιτισμικότητας, καθώς μεταδίδουν πολιτιστικές πληροφορίες μέσω μέσων όπως ταινίες και μουσική.
