Ποιο ήταν το Σχέδιο της Βιρτζίνια;

Το Σχέδιο της Βιρτζίνια, το οποίο επίσης αναφέρεται ως Σχέδιο Μεγάλου Κράτους ή Σχέδιο Randolph, ήταν μια πρόταση για τον καταμερισμό του πληθυσμού (διανομή νομοθετικών θέσεων) στον εθνικό νομοθέτη. Το σχέδιο γράφτηκε από τον James Maddison στη Συνταγματική Συνέλευση του 1787, καθώς περιμέναμε να συγκεντρωθεί η απαρτία.

Ιστορικό του σχεδίου της Βιρτζίνια

Το σχέδιο ήταν προς το συμφέρον της Βιρτζίνια, που ήταν τότε το πιο πολυπληθές κράτος και άλλων συγκριτικά άκρως κατοικημένων κρατών, δεδομένου ότι θέλησε να εκπροσωπηθεί σε ομοσπονδιακές νομοθεσίες με βάση τον πληθυσμό και τον πλούτο των κρατών. Σχεδιάστηκε από τον εκπρόσωπο της Βιρτζίνια στο Κογκρέσο της Συμμαχίας James Madison, ο οποίος αργότερα έγινε ο 4ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ περιμένει την απαρτία της Συνταγματικής Συνέλευσης. Η Συνέλευση ήρθε σε μια εποχή που οι νεοσύστατες ΗΠΑ συγκρούστηκαν με οικονομικά προβλήματα που οδήγησαν σε ριζοσπαστικά πολιτικά κινήματα και φοβούνται ότι το πείραμα της δημοκρατίας θα έπεφτε. Η σύμβαση κλήθηκε να τροποποιήσει τα άρθρα της Συνομοσπονδίας, αλλά το Σχέδιο της Βιρτζίνιας έθεσε την ημερήσια διάταξη για τη δημιουργία ενός νέου συντάγματος, κερδίζοντας τον συντάκτη της, James Madison, τον άτυπο τίτλο του Πατρός του Συντάγματος.

Συζήτηση για το σχέδιο της Βιρτζίνια

Το σχέδιο κατατέθηκε πριν από τη σύμβαση από τον επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Βιρτζίνια, κυβερνήτη Edmund Randolph, στις 29 Μαΐου 1787. Περιέγραψε 15 ψηφίσματα που προσπάθησαν να ορίσουν τις εξουσίες και τη δομή της εθνικής κυβέρνησης. Πρότεινε μια τριετή εθνική κυβέρνηση που θα περιλαμβάνει το εκτελεστικό, το νομοθετικό σώμα και το δικαστικό σώμα. Πρότεινε επίσης μια νομοθετική διαδικασία με δύο σώματα, στην οποία τα κράτη θα είχαν ψήφους ανάλογους με τον πληθυσμό. Αυτή η πρόταση υποστηρίχθηκε από τα μεγάλα κράτη. Στις 15 Ιουνίου 1787 το σχέδιο της Βιρτζίνια αντισταθήθηκε από το σχέδιο του Νιου Τζέρσεϋ, που ονομάζεται επίσης το σχέδιο Paterson ή το μικρό κρατικό σχέδιο. Αυτή η πρόταση επισημοποιήθηκε επίσημα από τη σύμβαση από τον William Paterson του New Jersey. Το σχέδιο Paterson πρότεινε να διατηρηθούν τα άρθρα της συνομοσπονδίας με τροποποιήσεις και όχι το σχέδιο Randolph, το οποίο απαιτούσε τη σύνταξη ενός νέου συντάγματος. Πιο συγκεκριμένα, το Σχέδιο του Νιου Τζέρσεϋ θέλησε να διατηρήσει την μονομερή νομοθετική εξουσία, στην οποία ο καθένας είχε μόνο μία ψήφο.

Τα μικρότερα κράτη υποστήριξαν την πρόταση του Νιου Τζέρσεϋ που οδηγούσε σε αδιέξοδο, αφού τα μεγάλα κράτη δεν θα έπαψαν να υποχωρούν από το σχέδιο της Βιρτζίνια. Απαντώντας στο αδιέξοδο, ο Roger Sherman και ο Oliver Ellsworth κατέθεσαν το μεγάλο συμβιβασμό ή το Σχέδιο Κοννέκτικατ, το οποίο δανείστηκε από τα σχέδια του Paterson και του Randolph. Το Σχέδιο του Κοννέκτικατ ζήτησε ένα νομοσχέδιο με δύο σταθμούς, με σταθμισμένο επιμερισμό στο κατώτερο σπίτι (Βουλή των Αντιπροσώπων) και ισότιμη εκπροσώπηση στην ανώτερη κατοικία (Γερουσία). Τα φορολογικά και άλλα νομισματικά θέματα θα τεθούν στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Η πρόταση επικυρώθηκε στις 16 Ιουνίου 1787 και έγινε η βάση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και του αμερικανικού Συντάγματος. Η Συνέλευση συνέχισε να καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο ο πληθυσμός θα οριστεί για αντιπροσωπευτική κατανομή. Τα τρία πέμπτα του πληθυσμού των δουλεμίων έπρεπε να υπολογίζονται σε αριθμούς πληθυσμού για σκοπούς εκπροσώπησης και επίσης ως περιουσιακά στοιχεία για φορολογικούς σκοπούς. Επιπλέον, η σύμβαση καθόρισε το 1808 ως την τελευταία ημερομηνία εισαγωγής σκλάβων και απαρίθμησε τις αρμοδιότητες της δικαστικής και της εκτελεστικής εξουσίας.

Σημασία του Σχεδίου της Βιρτζίνιας

Το σχέδιο διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στον καθορισμό της γενικής ημερήσιας διάταξης της σύμβασης και ζήτησε μια ισχυρή εθνική κυβέρνηση. Το σχέδιο ήταν το πρώτο έγγραφο που έδωσε προτάσεις για τον διαχωρισμό των εξουσιών του δικαστικού σώματος, του εκτελεστικού και του νομοθέτη. Το σχέδιο ήταν επιτυχές στην επίλυση της διαφοράς μεταξύ των αντι-Ομοσπονδιακών και των Φεντεραλιστών, καθώς κάλεσε για ένα νομοθετικό σώμα δύο σώματα. Το σχέδιο εγκρίθηκε τελικά από τη Συνέλευση και ενσωματώθηκε στο Σύνταγμα.