Ποια ήταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ;

Ιστορικό υπόβαθρο

Για περισσότερο από δύο χιλιετίες, η Ευρώπη υπήρξε μια ήπειρος διαφορετικών εθνικοτήτων και εθνοτήτων και πολλοί από αυτούς τους διαφορετικούς γειτονικούς λαούς που ζουν σε σχεδόν διαρκή σύγκρουση μεταξύ τους. Ενώ ο Μεσαίωνας προκάλεσε κάπως μια πολιτιστική ενοποίηση κάτω από το έμβλημα της Χριστιανοσύνης και δημιουργήθηκε η συνείδηση ​​ενός ευρωπαϊκού πολιτισμού, γεγονότα όπως η διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και, πολύ αργότερα, οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι, κατέστρεψαν αποτελεσματικά όλες τις προθέσεις της ύπαρξης μιας ενοποιημένης Ευρώπης. Ακόμη, ο Count Coudenhove Kalergi της Αυστρίας ίδρυσε το Πανευρωπαϊκό Κίνημα το 1923 και συγκέντρωσε διάφορα πολιτικά πρόσωπα στο πρώτο Πανευρωπαϊκό Συνέδριο της Βιέννης το 1926.

Υπογράφοντες Χώρες

Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα διευρύνθηκε έξι φορές μετά τη Συνθήκη του Παρισιού. Το Ηνωμένο Βασίλειο, η Δανία και η Ιρλανδία προσχώρησαν το 1973 και η Ελλάδα εντάχθηκε το 1981. Στη συνέχεια ήρθε η Πορτογαλία και η Ισπανία, ακολουθούμενη από την Αυστρία, τη Φινλανδία και τη Σουηδία το 1995. Η πέμπτη διεύρυνση το 2004 περιελάμβανε την Τσεχική Δημοκρατία, την Εσθονία, Την Πολωνία, τη Σλοβακία, τη Σλοβενία, τη Μάλτα και την Κύπρο. Όταν η Βουλγαρία και η Ρουμανία έφτασαν στο πτυχίο το 2007, εντάχθηκαν στο σημερινό σχήμα της κοινότητας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Τα αρχικά υπογράφοντα κράτη της Συνθήκης του Μάαστριχτ περιλάμβαναν το Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, το Λουξεμβούργο, τις Κάτω Χώρες, την Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα και τη Δανία.

Όροι και Επιτεύγματα

Η συνθήκη του Μάαστριχτ χορηγεί την ιθαγένεια της ΕΕ στους πολίτες κάθε κράτους μέλους. Καθορίζει επίσης τη γεωγραφική έκταση στην οποία οι πολίτες της ΕΕ μπορούν να ταξιδεύουν, να εργάζονται και να ζουν ελεύθερα για να συμπεριλάβουν οποιαδήποτε άλλη χώρα μέλος χωρίς να χρειάζονται περιορισμούς και άδειες. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ ενοποίησε επίσης τη νομισματική και την εξωτερική πολιτική των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το κεντρικό τραπεζικό σύστημα που καθιέρωσε οδήγησε στη δημιουργία ενός κοινού, πολυεθνικού ευρωπαϊκού νομίσματος: το ευρώ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση χτίστηκε γύρω από τρεις «πυλώνες». Ο πρώτος πυλώνας είναι η θεσμική δομή της ΕΕ και κάθε οργανισμού που εμπλέκεται σε αυτήν. Προβλέπει την επίλυση διαφορών και αποτελεί πρότυπο για όλα τα έθνη στους τομείς της προστασίας του περιβάλλοντος, της γεωργικής παραγωγής, της κοινωνικοποιημένης ιατρικής, της εκπαίδευσης, των μεταφορών και της υποδομής των εθνικών οδών. Ο δεύτερος πυλώνας της συνθήκης είναι η Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ), η επίσημη ατζέντα εξωτερικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αφορούν τομείς όπως το εμπόριο, τα εμπορικά θέματα, η ασφάλεια και οι συναλλαγές με τρίτα έθνη. Ο τρίτος πυλώνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η αστυνομική και δικαστική συνεργασία σε ποινικές υποθέσεις (PJCCM). Ασχολείται με την επιβολή του νόμου και την πρόληψη τέτοιων σοβαρών εγκλημάτων όπως η τρομοκρατία, τα ναρκωτικά, τα όπλα και η εμπορία ανθρώπων, τα εγκλήματα κατά των παιδιών και η διαφθορά και η απάτη στις επιχειρήσεις και τις κυβερνήσεις εντός της ΕΕ.

Προκλήσεις και διαμάχες

Ο Β 'Παγκόσμιος Πόλεμος έβαλε οριστικό τέλος στην ευρωπαϊκή κυριαρχία του κόσμου και οι Ευρωπαίοι έρχονταν να συνειδητοποιήσουν πολλές από τις δικές τους αδυναμίες. Οι δύο νέες υπερδυνάμεις του κόσμου (οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση) ήταν εξαιρετικά ανώτερες από τα ευρωπαϊκά έθνη οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά. Οι ΗΠΑ προωθούσαν έναν κεντρικό ευρωπαϊκό οργανισμό ο οποίος θα μπορούσε να οργανώσει την παράδοση των πόρων του σχεδίου Marshall (που προορίζονταν για την αποκατάσταση και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης που διασπάστηκε από τον πόλεμο). Προς το σκοπό αυτό, ιδρύθηκε το 1948 ο Οργανισμός για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Συνεργασία (OEEC), ο οποίος έγινε ο πρώτος θεσμός που προώθησε τη συνεργασία της Δυτικής Ευρώπης σε σημαντικούς πολυμερείς τομείς. Το Σύνταγμα του Οργανισμού του Βορειοατλαντικού Συντάγματος (ΝΑΤΟ) σήμαινε ότι τώρα οι ευρωπαϊκές χώρες θα πολεμούσαν μαζί εναντίον ενός κοινού κομμουνιστικού εχθρού αντί για τον εαυτό τους.

Οικονομική Σημασία

Η Συνθήκη του Παρισιού του 1951 καθιέρωσε την πρώτη Ευρωπαϊκή Κοινότητα δεσμευμένη από κοινά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Περιλάμβανε τη Γαλλία, τη Δυτική Γερμανία, την Ιταλία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και τις Κάτω Χώρες, οι οποίες επίσης απαρτίζουν την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) και επέτρεψαν σε όλες αυτές τις χώρες να ενώσουν τους αντίστοιχους οικονομικούς τους πόρους. Οι υπουργοί Εξωτερικών των χωρών αυτών συναντήθηκαν στη Μεσσήνη της Ιταλίας το 1995 και υπέγραψαν τις Συνθήκες της Ρώμης. Εκεί ίδρυσαν την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (ΕΥΡΑΤΟΜ).

Ιστορική κληρονομιά

Μετά την επανένωση της Γερμανίας, η Ευρώπη είχε ξαφνικά μια νέα σημαντική οικονομική δύναμη, η οποία θα μπορούσε να υπονομεύσει τη νέα συνεργασία μεταξύ των κρατών μελών. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης συνέβαλε στη δημιουργία πολλών νέων κρατών της Ανατολικής Ευρώπης. Μια ανάγκη έγινε αισθητή από όλους για τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ένωσης βασιζόμενη σε κοινές ιστορικές παραδόσεις και σε οικονομικά απρόβλεπτα. Το αποτέλεσμα ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση: μια υπερεθνική κοινότητα που δεσμεύεται από κοινά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα. Η ΕΕ δημιουργήθηκε με την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ στις 7 Φεβρουαρίου 1992 στα κρατικά κτίρια του Λιμβούργου στο Μάαστριχτ των Κάτω Χωρών.