Ποια ήταν η κρίση του Αγκαντίρ;
Το Αγκαντίρ ήταν λιμάνι στο νοτιοδυτικό Μαρόκο. Η κρίση στο Αγκαντίρ (που ονομάζεται επίσης δεύτερη κρίση του Μαρόκου) ήταν μια διεθνής κρίση που προκλήθηκε από την ανάπτυξη γαλλικών στρατευμάτων στο Μαρόκο ενάντια στις γερμανικές προσδοκίες. Τα γεγονότα και οι ενέργειες που ακολούθησαν από διάφορους παράγοντες στη Γαλλία, τη Γερμανία και τη Βρετανία διαμορφώθηκαν αλλαγές στις μελλοντικές στρατηγικές. Σημαντικός είναι ο ρόλος των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην κλιμάκωση της κρίσης και των διπλωματικών διαδικασιών που έθιξαν τις εχθροπραξίες.
Ιστορικό υπόβαθρο
Οι αγγλο-γερμανικές εντάσεις ήταν υψηλές μεταξύ 1905 και 1906 εν μέρει λόγω ενός στρατιωτικού διαγωνισμού μεταξύ Γερμανίας και Μεγάλης Βρετανίας που έφυγε από τη Γαλλία με μεγαλύτερη επιρροή στο Μαρόκο. Το Μαρόκο προκάλεσε συχνά διπλωματική κρίση μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας, οι οποίοι επιθυμούσαν να αυξήσουν την έκταση του οικονομικού ελέγχου τους. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Γερμανία ενδιαφέρθηκε για εξόρυξη στο νότιο Μαρόκο. Το 1909, η Γαλλία και η Γερμανία συμφώνησαν να σέβονται τα συμφέροντα του άλλου. Σύντομα κατέστη σαφές ότι η Γαλλία δεν θα επιτρέψει στη Γερμανία να κατασκευάσει σιδηροδρομικές γραμμές στο Μαρόκο. Οι προσπάθειες του γερμανού υπουργού Εξωτερικών Alfred Von Kiderlin-Wachter και του Γάλλου Jean Cruppi για την επίλυση του αδιεξόδου κατέρρευσαν, ενθαρρύνοντας ορισμένους στο Morroco να εξεγερθούν εναντίον του φιλογλωσσικού σουλτάνου Mulan AbdelHafid και να επιτεθούν στις γαλλικές δυνάμεις στις αρχές του 1911.
Για να διεκδικήσει την εξουσία του, η Γαλλία διέθεσε 20.000 στρατιώτες τον Απρίλιο του 1911 για να υποστηρίξει τους αλλοδαπούς που ζουν στη Φέζ. Ήταν πάρα πολύ για τη Γερμανία. Ωστόσο, ο Wachter προειδοποίησε να μην αναλάβει τους Γάλλους επειδή πίστευε ότι ήταν μόνο θέμα χρόνου πριν η Γαλλία ανέλαβε όλο το Μαρόκο. Με προσοχή να μην θυμώνει τον στρατό, έκανε τους Γάλλους να πιστεύουν ότι δεν πρόκειται να αφήσει τη Γαλλία να κρατήσει τα στρατεύματα στο Μαρόκο. Ελπίζοντας ότι η κίνηση του θα ευχαριστούσε τους στρατιωτικούς στρατηγούς και ταυτόχρονα θα προκαλούσε ελάχιστη αντίδραση στη Γαλλία, σχεδίαζε να στείλει πυροβόλα όπλα για να υπερασπιστεί τους Γερμανούς στο Μαρόκο. Watcher και ο Jules Cambon, ο γάλλος πρεσβευτής στη Γερμανία που φοβόταν επίσης για πλήρεις συγκρούσεις, άρχισε διαπραγματεύσεις. Παρ 'όλα αυτά, το «SMS Panther», ένα πυροβόλο όχημα στάλθηκε στο Αγκαντίρ την 1η Ιουλίου 1911 και αργότερα αντικαταστάθηκε από ένα μεγαλύτερο «SMS Βερολίνο». Η Γαλλία και η Βρετανία γνώριζαν ότι η Γερμανία έκανε μόνο μια δήλωση και κανένας δεν ήταν έτοιμος να αντιδράσει επιθετικά, αλλά ορισμένοι ηθοποιοί στη Βρετανία πίστευαν ότι η Γερμανία θέλησε να μετατρέψει το Αγκαντίρ σε ναυτική βάση που ανάγκασε το Βασιλικό Ναυτικό να βρίσκεται σε κατάσταση αναμονής.
Μέσα και Διπλωματία
Στις 9 Ιουλίου 1911, οι Watcher και Cambon δήλωσαν τα συμφέροντα των χωρών τους στην Αφρική. Σε αντάλλαγμα για το γαλλικό έλεγχο στο Μαρόκο, η Γερμανία εξέφρασε το ενδιαφέρον της για το γαλλικό Κονγκό. Στις 20 Ιουλίου 1911, ο "The Times" δημοσίευσε ένα ανησυχητικό άρθρο σχετικά με το ενδιαφέρον της Γερμανίας για το Κονγκό, δηλώνοντας ότι μια τέτοια κίνηση θα απειλούσε τα συμφέροντα της Βρετανίας στην υποσαχάρια Αφρική. Η Βρετανία δεν ήταν ικανοποιημένη από αυτό, παρά τις προηγούμενες ενδείξεις ότι δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει τη Γερμανία έναντι του Μαρόκου. Οι συνομιλίες συνεχίστηκαν μέχρι τον Σεπτέμβριο, παρά τα βρετανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης που διεξήγαγαν σειρά προπαγανδιστικών άρθρων ισχυριζόμενοι ότι το βασιλικό ναυτικό ήταν σε εγρήγορση λόγω των ενεργειών της Γερμανίας Η Βρετανία ανακοίνωσε ότι δεν έστειλε πολεμικά πλοία στο Μαρόκο, αλλά παρακολούθησε την κατάσταση.
Επίλυση της κρίσης
Οι γαλλο-γερμανικές διαπραγματεύσεις κατέρρευσαν εν συντομία την 1η Σεπτεμβρίου 1911 μετά την αποτυχία του Cambon, οδηγώντας στην κατάρρευση της χρηματιστηριακής αγοράς του Βερολίνου. Συνεχίστηκαν και ολοκληρώθηκαν τον Νοέμβριο με τη Γαλλία να πάρει το Μαρόκο και να παραχωρήσει ορισμένα μέρη του Κονγκό στη Γερμανία. Η διπλωματία τερμάτισε την κρίση του Αγκαντίρ, αλλά τα μέσα ενημέρωσης το ανέδειξαν και επηρέασαν την πολιτική αντίδραση. Watcher και Cambon, χωρίς επίσημη αναγνώριση για τους ρόλους τους, έστειλαν μεταξύ τους υπογεγραμμένες φωτογραφίες. Ο Κάμμπον αναφερόταν στον Watcher ως "αγαπητό φίλο μου και φοβερό εχθρό." Ο Watcher έγραψε: "ο φοβερός φίλος μου και αγαπητός εχθρός μου".
