Ποια είναι η σύγκλιση της Ανταρκτικής;

Η σύγκλιση της Ανταρκτικής (AAC) είναι μια οριακή γραμμή που χωρίζει τις περιοχές της Ανταρκτικής και των υποανταρκτικών περιοχών. Το AAC είναι μια καμπύλη γραμμή που περιβάλλει πλήρως την Ανταρκτική και η οποία ποικίλλει σε γεωγραφικό πλάτος εποχιακά. Είναι το σημείο όπου τα κρύα νερά της Ανταρκτικής συναντώνται, ανακατεύονται και βυθίζονται κάτω από τα θερμότερα υποθαλάσσια νερά. Η γραμμή αναφέρεται επίσης ως πολικό μέτωπο της Ανταρκτικής. Η ζώνη διασχίστηκε αρχικά το 1675 από τον Antony de la Roché και στη συνέχεια περιγράφηκε το 1700 από τον Sir Edmund Halley.

Περιγραφή της σύγκλισης της Ανταρκτικής

Η σύγκλιση της Ανταρκτικής είναι μια ζώνη φυσικών ορίων. Η θάλασσα νότια της γραμμής διαφέρει σημαντικά από τα ύδατα προς τα βόρεια όσον αφορά τη θερμοκρασία, την πυκνότητα και την αλατότητα. Τα ύδατα της Ανταρκτικής υποστηρίζουν μόνο περιορισμένη ζωή ζώων και φυτών. Όταν οι δύο περιοχές ύδατος συναντώνται, οι θρεπτικές ουσίες που βρίσκονται στο θαλάσσιο περιβάλλον μεταφέρονται στην επιφάνεια, καθιστώντας τη ζώνη σύγκλισης κατάλληλη για την ανάπτυξη μικροοργανισμών όπως το φυτοπλαγκτόν και πλάσματα όπως το κριλ. Αυτές οι μορφές ζωής συμβάλλουν στην τροφική αλυσίδα των κατοίκων της περιοχής, συμπεριλαμβανομένων σφραγίδων, πιγκουίνων, φαλαινών, αλβατόρων και ψαριών. Η ζώνη συγκαταλέγεται στις πρωτογενείς θαλάσσιες πηγές τροφίμων του νότιου ημισφαίριου.

Θέση της σύγκλισης της Ανταρκτικής

Το πλάτος της ζώνης σύγκλισης της Ανταρκτικής εκτιμάται ότι είναι μεταξύ 20 και 30 μιλίων. Η καμπύλη αλλάζει εποχικά και σε διαφορετικά μήκη που εκτείνεται στον Ινδικό, στον Ατλαντικό και στον Ειρηνικό ωκεανό, μεταξύ του 48ου παράλληλου και του 61ου παραλλήλου του νοτίου γεωγραφικού πλάτους. Αν και η γραμμή μετατοπίζεται, συνήθως δεν υπερβαίνει το μισό πλάτος από τη μέση θέση. Καθώς κάποιος διασχίζει τη ζώνη, υπάρχουν ελάχιστα ορατά σημάδια αλλαγής, καθώς η περισσότερη δραστηριότητα συμβαίνει κάτω από την επιφάνεια. Μπορούν να ανιχνευθούν μερικές τοπικές αλλαγές στον καιρό, όπως οι ομίχλες. Ο πρωταρχικός δείκτης της αλλαγής είναι η μείωση της θερμοκρασίας του νερού, μια αλλαγή που αναγνωρίζεται από τα όργανα του πλοίου. Η συνήθης θερμοκρασία του καλοκαιριού στο βόρειο τμήμα της ζώνης είναι 7.8 ℃, η οποία πέφτει στα 3.9 ℃ μετά την επίτευξη της σύγκλισης της Ανταρκτικής.

Εδάφη βόρεια της σύγκλισης της Ανταρκτικής

Τα νησιά Φάλκλαντ περιλαμβάνουν πάνω από 700 νησιά στον Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό. Τα νησιά βρίσκονται περίπου 300 μίλια ανατολικά της Παταγονίας στο Παταγονικό ράφι. Η ακτογραμμή των νησιών είναι περίπου 800 μίλια και η επικράτεια κάθεται σε έκταση 4700 τετραγωνικών μιλίων. Μια άλλη περιοχή στον Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό είναι ο Tristan da Cunha. Το αρχιπέλαγος διαθέτει ένα κύριο νησί με το ίδιο όνομα. Το έδαφος είναι 1.500 μίλια μακριά από τη Νότια Αφρική και 1.200 μίλια από την Αγία Ελένη. Τα νησιά του Πρίγκιπα Εδουάρδου βρίσκονται στον υποανταρκετικό Ινδικό Ωκεανό και θεωρούνται τμήμα της Νότιας Αφρικής. Το νησί Marion, που είναι το μεγαλύτερο της ομάδας, καταλαμβάνει έκταση 112 τετραγωνικών μιλίων. Άλλες περιφέρειες βόρεια της ζώνης σύγκλισης περιλαμβάνουν τα νησιά Auckland, Tierra del Fuego, τα νησιά Crozet, τον νησάκι Campbell, το νησί Gough, τα νησιά Bounty, την Isla de los Estados και τα νησιά Antipodes.

Εδάφη νότια της σύγκλισης της Ανταρκτικής

Τα νησιά του South Shetland περιλαμβάνονται μεταξύ των νήσων της Ανταρκτικής και βρίσκονται περίπου 75 μίλια βόρεια της χερσονήσου της Ανταρκτικής. Τα νησιά του South Orkney έχουν συνολική έκταση περίπου 240 τετραγωνικών μιλίων στον Νότιο Ωκεανό. Τα νησιά γίνονται αντιληπτά από σκληρούς καιρούς που χαρακτηρίζονται από ψυχρές, υγρές και θυελλώδεις συνθήκες. Άλλα εδάφη στα νότια της σύγκλισης είναι το νησί Scott, το νησί Bouvet, τα νησιά Balleny, τα νησιά McDonald και το νησί Peter I.